Kahraman Tazeoğlu – Bende Misin Hala

Kaçıncı yaz bu yokluğunda yitirdiğim?
Kaç mevsim boyu eskitildi düşlerimiz?
Eskidik, yenildik , yittik…
Kaç kez bittik hiç başlamadan…
Yazları kışlara biriktirdim gelirsin diye.
Üşümeler biriktirdim avuçlarımda sen ısıt diye.
Hala yokluğunu saklıyor takvim yaprakları…
Bende misin hala..?
Ne çok söyledik bu dilsiz ezgiyi,
Ne çok sustuk birlikte…
“Seni seviyorum” demek ne zordu;
Susmak ağrılı…
Ağrıdık, parçalandık, kanadık içimizde.
Kan pıhtılarında birikti dilimizden dökemediklerimiz.
Şimdi silik bir hayalsin belli belirsiz…
Düşlerim senden yoksun.
Bende misin hala..?
Biz ki aynı cümlenin ayrı iki öznesi,
Biz ki asla biz olamayan..
Aynı cümlenin içinde kanattık birbirimizi…
Kanadıkça yaramıza tutunduk büyüdük…
Kanayan yaramıza tuz oldu birbirimizi kırmaktaki ustalığımız.
Sevmeler yarayla büyür müydü böyle..?
İncitmekten en korktuğumken, en çok incittiğim oldun!
Sancıya sancıya çoğaldın içimde..
Şimdiyse bu yara içimde mi bilmiyorum
Bende misin hala..?
Biz hiç aynı yükseklikte duramadık birbirimize;
Hep uçurum oldun içime.
Düşüp düşüp yara aldığım…
Ne çok düştüm, ne çok parçalandım.
Her parçamdan ayrı ayrı hasretler büyüttüm.
Deniz kokulu bir şehrin, düş gezginisin şimdi.
Bense vuslatın hasretinde bir mülteci…
Ne gece rüyalarıma uğrar oldun,
Ne de gündüz aklıma gelişlerin var.
Şimdi bütün yokluklar ilhamını senden alıyorken,
Bende misin hala..?
Değişiyormuş meğer değişmez sandıklarımız.
Sonsuzluğun bile sonu varmış .
Hangi gurbeti uyuttun ki düşlerinde,
Vuslatına uyanamadım?
Oysa ömrümce aynı sancıyla uyanırım sanıyordum her güne…
Var mıydı sevdaların göç mevsimi..?
Şimdi payıma düşen yalnızlık değil içimi acıtan;
Yalnızlığımı bile yalnız bırakışın.
Bende misin hala..?
Ey dilimin en sessiz ezgisi,
Nihavent çığlığı bir notasızlıkta büyüdün…
Dilimin en sus kenarına kıvrılıp uyudun..
Ne çok sustun kendini içimde,
Susa susa susmayı unuttum…
Şimdi kendi içimde bile duyulmuyorsun,
Belli belirsiz bir gülümsemesin dudak kenarımda.
Bende misin hala..?
Hep tekillikten yanaydı içimiz,
‘Bendeki sen’lerde büyüttük bizi..
Birbirimizi yok ederek var ederiz sandık içimizde.
Bundandı birbirimizi bunca eksiltişimiz…
Şimdi yokluğumuz bile yok etti kendini,
Ayrı ayrı denizlerde boğulduk…
O deniz ki içimizdeydi,
Kendi içimizde kaybolduk.
Kaybettik kendimizi…
Bu kadar kendimsizken soruyorum hala kendime;
Bende misin hala..?

Şiir: Özlem Yücel
Yorum: Kahraman Tazeoğlu

Bana kahve ısmarlamak ister misin?

Bunları da okuyabilirsin
Yazı hakkındaki yorumun nedir?