Yazı hakkındaki yorumun nedir?
Kahraman Tazeoğlu – Mucize’m
Vakit çok geç sevgilim,
Elini tutmadan yürümeye alıştığımdan beri,
Ellerin olmadan yaşamayı öğrendim.
Gözlerin olmadan gülmeyi,
Başka insanlarla koca bir hayatın tam ortasında,
Sen olmadan, BEN olmayı öğrendim..
Uzaklara gitmeyi öğrendim sevgilim..
Susmayı, çoğu zaman sessiz gülmeyi öğrendim.
‘Mucize’lere inanmamam gerektiğini öğrendim ben..
Vazgeçilebildiğini öğrendim,
Vazgeçebildiğini öğrendim..
Benden gittiğini çok sonra fark ettim ben,
Çok sonra ellerim acıdı benim
Çok sonra kokunu hissettim
Çok sonra yüreğim yandı,
Ben, benden gittiğini çok acı öğrendim sevgilim..
Oysa kızımızın hayali vardı bizim,
“Annesine benzemesin, onunla mı uğraşacağım” derdin,
Gülerdim.
Ben gülmeyi senin gözlerinde öğrendim..
“Şansım ilk oğlumuz olsun, kızımıza abilik eder” derdin.
“Bir eve iki serseri sığar mı mucizem” derdim.
“Evde duracağımızı kim söyledi ” derdin.
Kızardım ben, sen öperdin.
Geçerdi ne acım varsa..
Geçerdi işte gelip gözlerime baksan !
Gel demeseydin, kollarını açsan koşardım ben.
Geçerdi her şey..
Geçip giderdi onca acılı zaman..
Ama geçmedi, her neyse işte.
Sen ‘şansını’ ben ‘mucizem’i kaybettim..
Affet sevgilim,
Sen benden, ben bizden vazgeçtim..
Şiir: Gizem Yetgin
Yorum: Kahraman Tazeoğlu
