Yazı hakkındaki yorumun nedir?
Kahraman Tazeoğlu – Seni Ölüyorum, Sen Bilme
Kalabilmeyi isterdim, sende
“Hiç” olmadığım kadar
Dalından kopmamış aşklar yollayacaktım sana
Birinci elinden yalnızlığımın..
Vedası soğuk olur bu şehrin
Kahverengi geceleri var bir de
Göz göze büyütürken bir yağmur kalabalığı aşkımızı.
Gülüşlerinle ıslatmasaydın bakışlarımı
Gülebilir miydim
Sevebilir miydim kalbime düşen her bir yağmur damlasını
İçimi böylesine yakarken.
Şimdi bu kente yağanlar
Sadece gözyaşlarım!
Sel olup aksınlar
Ve boğul!
Hiç geçmediğim sokaklarında.
Aldanışlarıma aldırmadım
Küçük bir çocuk gibi inandım her sözüne
“Seviyorum”
Dedim.
“Bak seni yalnızlığa götürürüm sus!”
Dedin.
Sustum.
Ama yine yalnızlıklardaydık işte
İkimizde..
Sevmezdin değil mi yalanı?
Sus!
Biliyorum
Unutamadıklarını.. unuttur bana.
Belki…
“Belki”ler de çaresiz kalıyor artık seni sevmeme.
Seni sevmelerimi dahi sevemiyorum
Bu ihanet kendime!
Artık her sabah uyandığımda
Pencereme konan rüzgarın olmayacak
Ve seni getirmeyecek hiçbir mevsim
Her son/bahar gelemediğin kadar.
“Gelmediğin gibi git!”
Aşk mı?
“sen” var’san
“ben” yok’um..
Fazla da abartma!
Gidiyorum diye
Şerefsiz değil,
SENSİZ kalacağım sadece..
Herkese
Kendimi terk ediyorum.
Her gün bir/az daha severek yaşıyorum hayatı
Seni ölüyorum..
Sen bilme.
“Kalbime giden yollarım unutma çalışmalarından dolayı kapalıdır”
Şiir: Azmi Mengü
Yorum: Kahraman Tazeoğlu
