Karamsar Fani

Uzun zamandır kendime dair yazmadığım onca şey birikti düş kapaklarımda. Anlam veremediğim şekilde karamsarlık sardı bedenimi. Ruh gibi gezmekteyim. Putlaştırdım iyice vücudumu. Anlamayan, anlayaman…

Bir ikiz düşünün. Dış görünüş bakımıyla hiçbir fark yok. Fakat iç dünyaları tamamen farklı. Gerektiği zaman gülmeye çalışıyorum yapmacık bir şekilde. Ama asıl ben gülümseyecek halde değil.

Bir insan öleceğini önceden hissedebilir mi? İlahi güç deseki nasıl ölmek istersin. Ben çoktan ölüm senaryolarını hazırladım. Yada en güzeli ötenazi yapın bedenime. Kentin tam ortasında. İşte karamsar fani bu diye bağırsınlar bana bakarak. Sonunda acısız ve şehvetli bir ölüm.

Bana gülmemi emreden suratlar silkelen ve kendine gel diyorlar. Ben kendime doğru gidiyorum haberleri varmıdır acaba.

Ekşimsi bir tat ağzımda. Hayatın ekşiliği olsa gerek. Ben ki herkese hayata olumlu bakmasını söyleyen biri. Nasıl olurda bu kadar karamsar olabiliyor. Düşünmek bile istemiyorum.

Bir yandan da sınav stresi. Hayatımın sınavıymış. Öyle diyorlar. Soktuğumun 160 dakikasına bağlamak koskoca hayatı. Neymiş efendim geleceğimmiş. Elimden geleni yapıyorum. Biraz da bana düşünme fırsatı verin geleceğimle ilgili. Geleceğim diyorum. Benim geleceğim sizin değil. O kadar lafı duyduktan sonra ya kazanamazsam diyorum. Sonra olan oluyor. Çık işin içinden çıkabilirsen.

Aslında çevrem bakımından hiçbir sıkıntım yok. Herkes normal davranıyor bana karşı. Gerek ailem gerek arkadaşlarım. Nerden beni buldu bu karamsarlık denen maske. Maske diyorum. Eski halime dönmeliyim en kısa sürede.

Stres ve karamsarlığın üstüne birde özlem eklendimi iş çığrından çıkıyor. O’nu üzlüyorum. Konuşmalarımızı. O’na şiir okumalarımı. Telefonumu babama verince konuşamıyorum eskisi gibi O’nunla. Telefonu da vermem gerekiyordu yalnız. Yoksa bu faninin ders çalışacağı yok. Bizi özleten herşeye içten saygılar diyebiliyorum sadece.

Sizlere de Saltuk Erginerden Bu Gün şarkısı armağanım olsun.

Bana kahve ısmarlamak ister misin? ☕